Liefste mensen,
Hieronder nemen we jullie graag mee in het verhaal van Lucy, een opvangkatje dat al een hele tijd bij ons verblijft.
Haar verhaal begint eigenlijk een kleine 9 jaar geleden, toen ze nog heel erg klein was. Lucy werd gevonden toen ze een paar weken oud was en werd met de papfles grootgebracht, helemaal in haar uppie. Fijn zou je denken, zo alle aandacht voor jou alleen? Maar bij katten is dat helaas niet zo. Kleine Lucy groeide wel flink tot een grote poes, maar omdat haar mama en nestgenootjes haar niets konden bijbrengen over “wat het nu is om een kat te zijn”, heeft ze een paar belangrijke levenslessen gemist in haar jeugd.
Enkele cruciale dingen die je van je broertjes en zusjes normaal leert als kat zijn bijvoorbeeld:
En zo werd kleine Lucy groot, dapper in haar eentje, maar best ook bang van de wereld rondom haar.
Lucy groeide op tot een kleine maar fijne volwassen kattin. Ze was wat angstig van inborst en snel bang van gekke geluiden, spinnen, vogels,… Snel op haar hoede, snel overprikkeld, maar verder een gezonde kat.
Tot ongeveer een jaar geleden deed ze dapper haar best om zich door het leven als kat te slaan, ook al had ze niet de allerbeste start gehad. Maar toen gebeurde er iets…
We zullen nooit exact weten waarom, we zullen nooit kunnen checken wat er in haar hoofdje speelde, maar Lucy begon agressief gedrag te vertonen naar een buurvrouw van haar baasjes. Was het omdat er verbouwingen waren in het gebouw en er veel lawaai was? Was het omdat de buurvrouw een nieuwe kat had en Lucy dat rook op haar en niet wist hoe ze daarmee moest omgaan? We hebben er het raden naar.
Haar baasjes vonden dit gedrag vreemd (en terecht) en gingen met Lucy naar de dierenarts voor een check-up. Ook zeer terecht want plotse agressie bij katten heeft vaak een fysieke oorzaak. Lucy bleek echter kerngezond te zijn en mocht terug mee naar huis. Maar eens thuisgekomen, barstte voor Lucy de hel los. Ze was al overprikkeld en had al haar toevlucht moeten nemen tot agressie omdat ze niets anders kende of geleerd had, maar het stresserende dierenartsbezoek duwde haar over het randje. Het was voor haar de druppel te veel en ze wist niet meer hoe ze moest omgaan met alle stress die ze de afgelopen tijd ervaren had. Er volgende een grote uitbarsting, waarin ze haar baasjes actief begon aan te vallen.
Ergens in haar hoofd was er kortsluiting ontstaan. Nooit geleerd hoe om te gaan met frustraties, altijd een beetje bang geweest van de wereld rondom haar, nooit het gezelschap gekend van andere katjes… Haar mentale stress had zich opgebouwd en een kookpunt bereikt.
Op dat moment is Lucy bij ZIL in opvang gekomen. De baasjes wisten niet wat ze moesten doen met een kat die plots alle controle verloren was en hen aanviel. Gelukkig kwam Lucy bij ZIL terecht bij een opvanggezin met engelengeduld, waar ze al het nodige zouden proberen om haar mentaal terug op de rails te krijgen.
Lucy was gebroken, haar hele wereld ingestort. Alles wat ze kende en gewoon was, moest ze achterlaten. Op een moment dat ze mentaal al een heel zware periode doormaakte, werd haar hele leven op zijn kop gezet.
Om de overgang voor Lucy zo makkelijk mogelijk te maken, werd er bij het opvanggezin waar ze terecht kwam een kamer speciaal voor haar ingericht. In die kamer probeerden we haar alle mogelijkheden te bieden om als kat op haar positieven te komen. Zo had ze tal van verstopplekjes, zelfs een eigen tentenkamp waar ze zich veilig kon voelen. Drie plekjes om te eten, drie plekjes om te drinken, twee kattenbakken, verschillende krabgelegenheden, dingen om op te klimmen. Een Feliway in het stopcontact en valeriaan spray overal om haar op haar gemak te krijgen.
Ondanks dat alles, had Lucy het de eerste weken heel erg moeilijk om zich aan te passen. Ze stopte zich zo ver mogelijk weg en liet zich niet zien. Ze weigerde te eten en te drinken tot ze echt niet anders meer kon. Het enige dat ze de hele dag deed was zich verstoppen in een holletje, zich zo klein mogelijk maken en slapen. Haar levenslust was ver ver zoek, ze was leeg, op. De enige glimps die je soms van haar kon opvangen waren haar bange ogen verstopt in een donker holletje in een hoekje van haar tentenkamp.
Op dat moment wisten we al dat we met haar een lang traject tegemoet gingen. En we zijn heel blij dat we nu, een jaar later, een heel andere Lucy zien.
Terwijl ik dit schrijf, zit Lucy intussen op mijn schoot te ronken. Maar zo ver zijn we nog niet in ons verhaal ;). We blikken eerst nog even terug naar de periode waarin ze langzaam maar zeker terug een kat werd in plaats van een getraumatiseerd hoopje ellende.
Na enkele weken verstoppertje spelen, begon Lucy terug een beetje op haar positieven te komen. Ze begon goed te eten, ze liet zich wat meer zien en liet zich zelfs aaien en kwam op schoot zitten als je rustig neer zat.
Helaas bleek dat, naarmate haar angst voor ons wegebde, haar onderliggende trauma helemaal nog niet verwerkt was. En dat ze met haar frustraties en overprikkelingen terugviel op de enige manier die ze kende om daarmee om te gaan: agressie. Bepaalde dingen lokten bij Lucy zeer sterke reacties uit: haar kamer verlaten, grote voorwerpen vast hebben, andere katten horen / zien / ruiken,… Na een aantal weken van opbouw in de goeie richting, ging het terug de verkeerde kant uit. Lucy begon haar opvangmama steeds vaker aan te vallen.
Tijdens de laatste weken van de zomer in 2021 bereikten haar frustraties een hoogtepunt en bij gebrek aan andere manieren om daarmee om te gaan, bereikte ook haar agressie een punt waarop we niet meer goed wisten hoe het verder moest. Tussen haar aanvallen door, snakte Lucy echter nog altijd naar aandacht en liefde en kwam ze op je schoot zitten ronken. We besloten om voor haar te blijven vechten, om haar een kans te geven om haar trauma’s te overwinnen en om haar te leren hoe een vrolijk kattenleven normaal zou moeten zijn. Naarstig gingen we op zoek naar wat we voor haar anders konden doen om haar gedrag te doen keren: boeken en artikels over kattengedrag werden verslonden, er werd kalmerende medicatie opgestart en we legden contact met een gedragsdierenarts.
Een eerste iets dat bij Lucy opviel, is dat ze snel geagiteerd raakt van bepaalde situaties / geluiden / handelingen… Haar algemene stress niveau lag zo hoog dat ze van het minste kon ontploffen. Om haar in een rustigere gemoedstoestand te krijgen, werd er medicatie opgestart. Niet zonder slag of stoot, want Lucy was altijd al heel achterdochtig naar eten toe. Enkel harde brokken voor mevrouw, voor de rest at ze niets, zeker niets waar een pilletje in zat. Tot we op een wanhopige dag, na weken testen met verschillend eten, probeerden om haar medicatie te mengen onder geraspte kaas: paar secondjes in de microgolf, pilletje eronder en smikkelen maar! Oef!
Verder speelden verveling en frustratie zeker ook een rol in haar gedrag. Ze zat al een paar maanden opgesloten in een kamer (die wel volledig voor haar ingericht was, maar toch). Hoewel dat een goede manier was geweest om te bekomen van haar initiële shock, leek ze meer en meer gefrustreerd te raken met het feit dat haar omgeving weinig nieuws bood. Een moeilijke balans voor een katje zoals Lucy: een beetje teveel input (bvb. het raam open zetten) kon haar al te fel stresseren, maar we moesten zorgen dat ze zich niet te hard zou vervelen en frustreren. Dus werd haar kamer geüpgrade naar de premium suite qua omgevingsverrijking:
Daarnaast viel het ook op dat Lucy snakte naar gezelschap en dat veel van haar aanvallen plaatsvonden op het moment dat de opvangmama of papa de kamer ging verlaten. Dat deed ons vermoeden dat ze meer nood had aan sociaal contact. Immens moeilijk, een katje dat je op regelmatige basis stevig aanvalt, toch liefde en aandacht blijven geven. Maar mits wat extra effort, slaagden we er toch in om haar op een betere manier te benaderen.
Alle moeite leverde iets op. Lucy werd relaxter, gedroeg zich voorspelbaarder en kon intens genieten van ons gezelschap. In augustus primeerde nog haar aanvalsgedrag, in oktober zagen we dat het de goede richting uit ging en ze begon zich duidelijk beter en beter in haar vel te voelen.
Ze vertoonde elke dag meer en meer natuurlijk kattengedrag: eten zoeken, hoogtes beklimmen, nieuwe dingen onderzoeken en ze leerde om op haar gemak te spelen. De frustraties en verveling werden langzaam maar zeker onderdrukt door meer gezelschap, een beetje meer ruimte en door positieve associaties op te bouwen met dingen die ze minder leuk vond.
Een enkele keer ging ze nog eens de mist in en had ze een hand of een voet vast. Maar ze had geleerd om dan, op het moment dat we haar terecht wezen, onmiddellijk te lossen en zich terug te trekken in haar kamp. Dan bleef ze daar een tijdje om te bekomen en kwam dan terug kopjes geven als ze gekalmeerd was. Ook als ze zich eventjes wat minder comfortabel voelde, leerde ze zichzelf aan om zich eventjes terug te trekken om tot rust te komen. Een enorme stap vooruit!
Met de herfst begon een periode waarin het met Lucy traag maar gestaag echt de goede kant uit ging. Lucy is (en blijft, dat zal wellicht nooit veranderen) een katje dat snel overprikkeld is, maar ze leert iedere dag bij over hoe ze daar juist mee moet omgaan. Ze leerde om duidelijkere signalen uit te sturen, ze leerde om zichzelf terug te trekken in plaats van de confrontatie aan te gaan, en zoveel meer.
De laatste prangende vraag die wellicht nog iedereen in spanning houdt is: hoe doet Lucy het nu? Wij zijn heel blij om jullie te kunnen informeren dat het met Lucy, na alle ups en downs, momenteel heel goed gaat. Haar gedrag is al enkele maanden heel stabiel en we merken dat ze terug echt kan genieten van het leven als kat.
Lucy heeft heel veel geleerd tijdens haar maandenlange verblijf bij ZIL. Ze heeft geleerd dat er andere manieren zijn om om te gaan met frustratie dan agressie. Ze leerde om subtielere signalen in te zetten om aan te geven wanneer iets haar niet bevalt en dat het best ok is om af en toe te laten zien dat je iets niet leuk vindt (zonder daarvoor te moeten aanvallen). Ze leerde spelen en haar eten uit voerpuzzels te prutsen om de verveling tegen te gaan. Maar bovenal leerde zij ONS dat, zelfs wanneer het eventjes hopeloos lijkt, elke kat het vechten waard is.
Natuurlijk staan er Lucy nog een paar pittige uitdagingen te wachten in de nabije toekomst. Haar dierenartsbezoek voor chip en vaccin was een uitdaging, maar die heeft ze met glans doorstaan. Snel begint voor ons een zoektocht naar een speld in een hooiberg, een adoptant die Lucy graag de rest van haar leven een gouden mandje wil bezorgen. Iemand met het nodige geduld, zonder eigen poezen, die heel goed katten kan lezen en begrijpen en die Lucy helemaal accepteert zoals ze is (vol van liefde en leven, maar met haar kleine kantjes). Duimen jullie mee dat we die ene persoon vinden zodat Lucy de rest van haar leven in haar gouden mandje kan spenderen?
© 2022 Zwerfkat in Leuven
Noodnummer: 0499/75.41.11
KBC: BE 14 7340 4984 6083
Btw: BE 0628.570.886
© 2023 Zwerfkat in Leuven